Cecilia

Met mijn twee zieke kindjes kom ik bijna nergens meer aan toe. De dagen hangen aaneen met kots kuisen, traantjes vegen, neusjes vegen, vieze kleren wassen en TV kijken met in elke arm een kacheltje. De nachten doe ik ongeveer hetzelfde en probeer ik tussendoor een half uurke te slapen. Maar toch rolde er, op een of andere manier, een fleece vestje vanonder mijn machines. Een Cecilia. uit de Ottobre van 2008. En amai, ik heb dus effectief iets gemaakt uit een echt boekske, met een echt patroon. Maar dan in mijn eigen versie. Die niet noodzakelijk beter is, want er zitten wel wat aardigheidjes is. De charme van iets huisgemaakt?

Zo is biais toevoegen aan fleece precies niet zo'n goed idee. En is overlocken in zeven haasten ook al niet zo slim. En wat is dat met die plakspray om de Avalon op zijn plaats te houden voor het borduren? na het wassen is dat een vieze plek gebleven. Daar zijn we niet zo gelukkig mee.

Maar kijk, een vestje, lekker zacht en warm, met een vlinder en een blinke-knoop, daar worden we wel blij van!

Ferre wil een truivest met een rits en een kap èn een superheldencape eraan. In het zwart. En donkerblauw. Met de donder en bliksem. We zullen er eens aan gaan beginnen ja.

een jarig Lotje

We zijn al weer even thuis hoor, maar dat liep toch niet zo vlekkenloos als gehoopt. Lotte heeft meer dan een week nodig gehad om haar draai weer te vinden, Ferre was vreselijk boos en dwars op/tegen mij en het huishouden bleef maar vierkant draaien. Vreselijk.
Ondertussen begint het zich wat te stabiliseren, dus ik hoop snel mijn stikmachien weer boven te kunnen halen en tijd te hebben voor alle projecten die bleven liggen. En enkele nieuwe, want het leven loopt gewoon voort terwijl ik stil blijf staan en dus komen er al terug verjaardagen en verzoeken aan.
Maar ik wou toch nog even stilstaan bij 8 januari, de dag waarop mijn kleine boeleke haar eerste kaarsje mocht uitblazen. Het kaarsje was papa vergeten, de kroon en de jurk lagen onafgewerkt op mama's naaitafel, de cadeautjes waren zelfs nog niet gekocht. Maar de taart was er wel, de liefde en de familie ook, evenals hun cadeautjes, veel aandacht en pannekoeken en een kroon van de verpleegsters. 's Morgens kreeg Lotte nog een nieuw 'slotje' voor de antibiotica, maar na de tranen was het feest. Mama had de afgelopen twee dagen bijna non stop gehuild, weemoed rond de eerste verjaardag en een beetje zelfmedelijden.... Maar dat was voorbij, we vierden feest!

We blazen de ballonnen op!

zelf al even klappen en liedjes zingen

Meneer Pop mag ook mee vieren!

Mama maakte ook een kroon voor mij, uit papier dan maar...

Ik krijg een kroon van verpleegster Karen, en een bord met pannenkoekjes!

En zo blij dat ik ermee ben!

komt het bezoek bijna?

pannenkoekjes eten!

Meneer Pop krijgt ook een stukje

En daar is Grote Broer met de cadeautjes!

mijn meter kwam ook.

en neefje Simon mag de kroon eens passen, al oefenen voor in April!

de taart, ze had wel een klein accidentje tijdens het vervoer, maar toch nog appetijtelijk genoeg.

mijn peter kwam ook langs! ik laat mijn kroon zien.

Tijdens het zingen krijg ik schrik, en moet mama mij even pakken.

en dan mag ik taart eten! Lekker!

Ferre zorgde voor de sfeerfoto's

En toen iedereen weer weg was kon ik heerlijk met mijn nieuwe speelgoed spelen. Danku tantes en nonkels voor mijn muziekstudio!

Ge ziet, ons verjaardagsjurke was er niet van gekomen. Maar Lotje draagt wél het vestje dat ik won bij Oontje. Alsof ze het op voorhand wist, kwam het vestje vrijdag nét op tijd aan met de post. Papa bracht het mee naar de kliniek en zo kon ons Lotje toch een zelfgemaakt kledingsstuk dragen op haar verjaardag. Oontje, echt superbedankt! het betekende zoveel voor mij die dag, dat er toch iets van het stofje, dat ik met zoveel zorg had uitgekozen voor Lotte haar feestjurk, op haar verjaardag te zien was. (Ik koos namelijk datzelfde stofje, maar dan in babyrib en grijs ipv lichtblauw) Ach, deze mama is een emotionele muts als het op haar kindjes aankomt.

. Lotte, mijn kleine roze donderwolk, groeide uit van een hulpeloos klein wurmpje, naar een stevige jongedame, die de nodige watertjes doorzwom in dat eerste levensjaar. We hopen dat haar tweede levensjaar iets minder verdriet en pijn meebrengt en we haar vrolijke lachje en twinkelende oogjes weer meer mogen zien

ziekenhuis deel 2

LOLOTJE EN IK ZIJN WEER OPGENOMEN. WE VIERDEN HAAR ERSTE VERJAARDAG OOK AL HIER  EN MOETEN NOG EEN WEEK BLIJVEN ! DAT WE KWAMEN MAANDAG DRIE JANUARI AAN MET HEEL DIKKIE KLIEREN EN WERDEN GELIJK NAAR DE AFDELING  GEBONJIURD... VOORLOPIG DUS GEEN FRISSE LUCHT VOIR ONS EN EEN EERSTE VERJAARDAG IN MINUER. SORRY VOOR HET ROEPEN ALWEER MAAR INTERNET OP DE GSM VINDT LOGJES SCHRIJVEN NIET OKE! L